Na verloop van tijd verschijnen er donkere vlekken op zilveren voorwerpen. De laag zilver oxideert langzaam onder invloed van zuurstof en water, waardoor een deel van zijn geschiedenis zichtbaar wordt. Dit proces kan als degradatie worden beschouwd, maar dit project toont de schoonheid van deze materiële transitie van zilver. Normaal gesproken gebeurt het oxidatieproces in een zilveren object willekeurig en evolueert langzaam in de loop van de tijd. Deze zilveren kommen onthullen de verschillende stadia van dit proces. In dit geval is zwavel gebruikt om een versneld oxidatieproces te creëren. Afhankelijk van de tijd waarin het zilver reageert op zwavel, kunnen verschillende kleurtonen worden verkregen, variërend van goud tot bruin, tot paars tot blauw. De toestanden van het oxidatieproces worden getoond in een asymmetrisch patroon. Dit project is in samenwerking met David Derksen.

Als internationaal ontwerper – met specialisatie in luxe ambachtelijke producten: van kannen tot meubels – behoort Bakker tot de absolute wereldstop. Vrijwel van kindsbeen af is hij vertrouwd met het goud- en zilversmidvak. Voor het Zilvermuseum ontwierp hij een zilveren beker of schenkkan met een ornamentele tong of golf-vorm er bovenop. Dit object kreeg de voorlopige naam ‘Tongue’ en past in een mannenhand. Bakker liet zich voor zijn ontwerp mede inspireren door de collectie van het museum. Ofschoon hij zelf over voldoende technische kennis van zaken beschikt om het eigenhandig te maken stelt Bakker zich op als ontwerper. Hij werkt met vaste uitvoerende ambachtskunstenaars, die hij niet alleen vertrouwt op hun kunnen maar ook of ze de grenzen van de techniek durven op te zoeken. Voor zilver werkt Bakker altijd met zijn vaste uitvoerder: meesteredelsmid Jan Matthesius. Na een maandenlang ontwikkelingsproces kwam de ‘Tongue’ begin 2016 gereed.

Ongebruikelijke productieprocessen en imperfectie tonen de kracht van zilver.
De Nederlandse ontwerper Piet Hein Eek ontwierp en vervaardigde speciaal voor het Zilvermuseum een zilveren schaal. Ongebruikelijke productieprocessen en imperfectie tonen de kracht van zilver. Hoewel het voor zowel liefhebbers van zilver als liefhebbers van zijn eerdere ontwerpen een verrassing is dat hij nu een product gemaakt heeft van zilver, is de schaal toch een onvervalste Piet Hein Eek. Zijn werk is duurzaam en robuust. Een combinatie van eigenzinnig materiaal gebruik en eenvoudige, soms onverwachte productieprocessen. Dit zie je terug in het ontwerp van de schaal.

Nuttige gebruiksvoorwerpen, die men bij zich draagt, zoals een pen, een bril of smartphone, vertaalt Eelco in zilver en onderzoekt zo wat ze voor ons betekenen, hoe onmisbaar en waardevol ze voor ons zijn. Hij stelt de gebruiksfunctie van zilver ter discussie. Vaak wordt zilver niet meer gebruikt waarvoor het bedoeld is. In ‘Silver Applications’ ontsnapt het zilver aan de oorspronkelijke context en vindt aansluiting bij de functionaliteit in onze hedendaagse samenleving.

Van asbak naar (familie) urn. In de huidige samenleving wordt steeds minder gerookt. Asbakken zijn in onbruik geraakt en worden nauwelijks meer geproduceerd. Zilveren asbakken zijn inmiddels tot cultureel erfgoed te bestempelen; we komen ze nauwelijks meer tegen. Daarnaast hebben nieuwe gebruiken hun intrede gedaan. Zo kiezen tegenwoordig veel mensen er voor om na hun dood gecremeerd te worden in plaats van begraven. Daar gaan andere rituelen mee gepaard en is het gebruik van urnen toegenomen. En er wordt steeds meer aandacht besteed aan de urn als object. In het ontwerp ‘Ashes to Ashes’ is cultuur uit het verleden en heden verenigd. De asbak (grijs) is het versierende element uit het verleden. De containers zijn zwart en vertegenwoordigen de dood. De houder is wit en vertegenwoordigt het nu.

Hierin beeldt zij letterlijk het scheppend vermogen van de kunstenaar uit. Gésine Hackenberg  laat groenten en fruit groeien van zilver, waarbij de techniek van de galvanoplastiek als een zowel constructief als beeldend proces wordt gebruikt.
De manier waarop men groenten en fruit uit hun schil helpt om op te eten, vertaalt Gésine Hackenberg in modellen van papier. Deze dienen weer als patroon voor de uiteindelijke uitvoering in zilverplaat. De aardappels, peren of bananen arrangeert ze vervolgens in tafelstillevens, daarbij verwijzend naar historische schilderijen en naar de traditie van zilveren pronkstukken.